24 دسامبر 2022- یک مطالعه ی جدید، بین مدت زمان خواب عینی تعیین شده[1] و نقطه میانی خواب و تغییر پذیری روزانه ی این دو معیار با پروفایل های قند خون گزارش شده توسط سیستمCGM (پایش مداوم گلوکز) در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، ارتباطی را یافته است.

این مطالعه در ژورنال دیابت، چاقی و متابولیسم در 7 دسامبر 2022 منتشر شد.

محققان ارتباطی بین منظم بودن خواب[2] از یک شب تا شب دیگر (تعیین شده توسط اکتیوگرافی) و کنترل قند خون گزارش شده در طول استفاده از سیستم پایش مداوم قند خون ( 249 نفر- روز) یافتند. افزایش یک ساعته در انحراف معیار (SD) مدت خواب شبانه در طول چند شب با حدود 1.1 میلی مول در لیتر میانگین قند خون بیشتر، 13 درصدTAR بیشتر (زمان بالاتر از محدوده ی هدف قند خون[3]) و 12 درصدTIR کمتر (زمان در محدوده ی هدف بودن قند خون[4]) در طول کل دوره ی اندازه گیری قند خون توسط سیستم پایش مداوم قند خون، مرتبط بود.

با توجه به نقش ارزشمند خواب در کنترل قند خون، بررسی ارتباط بین خواب و تنوع گلایسمی تعیین شده توسط CGM در بیماران دیابت نوع 2 ، ارزش انجام دارد. بنابراین، دکتر یان ژائو و تیم تحقیقاتی او از چین، ارتباط پارامترهای خواب، ریتم شبانه روزی و تغییرات شب به شب آنها با نتایج گلایسمی گزارش شده ازCGM در میان بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در شرایط زندگی واقعی را بررسی کردند.

برای این منظور، محققان به 28 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 با سن 4.8±62.3 سال، که 57 درصد از آنها زن بودند، یک دستگاه سنجش مداوم قند خون دادند. برای تعیین ویژگی های خواب در دوره ی استفاده از سیستم CGM از اکتیگرافی(Actigraphy) استفاده شد. نتایج حاصل از CGM شامل سطوح قند خون و درصد TARوTIR در طول دوره نظارت بود. آنها همچنین ارتباط بین تغییرات شب به شب درون فردی ویژگی های خواب و نتایج کلی CGM را با استفاده از رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل کردند. مدل‌های ترکیبی خطی، برای بررسی ارتباط بین ویژگی‌های خواب در هر شب و نتایج CGM همسان با زمان استفاده شد.

نویسندگان یافته های زیر را گزارش کردند:

· در مجموع در 249 نفر- روز CGM به همراه 221 شب ویژگی های خواب ثبت شد.

· هر چه انحراف معیار مدت زمان خواب عینی (دقیقه) بین شب‌های اندازه‌گیری معنی‌دارتر(SD) بود، سطح قند خون بالاتر بود(با ضریب 0.018، میلی مول در لیتر)، نسبت TIR کمتر(٪ در دوره مشاهده، 0.20-) و نسبت TAR بطور قابل توجهی بالاتر بود(0.22).

· نقطه میانی خواب دیرتر (بر حسب دقیقه از ساعت 12 نیمه شب) با SD بیشتر قند خون در طول همان دوره خواب (0.002) مرتبط بود، و مدت خواب شبانه طولانی تر با ضریب واریانس کمتر سطح قند خون در روز آینده مرتبط بود(به درصد،0.015-)

محققان نوشتند: به حداقل رساندن تغییرپذیری خواب شب تا شب و ریتم شبانه روزی، ترویج کرونوتیپ سحرخیزی و تضمین مدت خواب کافی، ممکن است برای بهینه سازی کنترل قند خون در بیماران دیابت نوع 2 مفید باشد.

آنها نتیجه گیری نمودند که نقطه میانی خواب و مدت زمان خواب عینی و تغییرپذیری روزانه آنها با پروفایل های قند خون گزارش شده توسط CGM در بیمارانمبتلا به دیابت نوع 2، ارتباط دارد.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/sleep-variability-linked-to-blood-sugar-control-in-type-2-diabetes-patients-104519

 


[1]مدت زمان خواب عینی به کل زمان خواب(TST) در طول شب گفته می شود که توسط پلی سومنوگراف ثبت می گردد. بر این اساس پنج دسته مدت زمان خواب عینی وجود دارد کمتر از 5 ساعت، بین 5 تا 6 ساعت، بین 6 تا 7 ساعت، بین 7 تا 8 ساعت و بیش از 8 ساعت.

[2]منظم بودن خواب یا night-to-night sleep regularity که بهداشت خواب نیز نامیده می شود، زمانی مطلوب است که فردی هر شب در ساعت مشخصی بخوابد و هر روز صبح در ساعت مشخصی از خواب بیدار شود، از جمله آخر هفته ها. این به ریتم شبانه روزی بدن کمک می کند تا در مسیر ثابتی بماند و سایر عملکردهای بدن مانند اشتها و هضم غذا را تنظیم کند.

[3]time above range

[4]time in range